<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yoksunluğun başkenti Hatay</h2><img src="https://images.aposto.com/2024/3/4/1714053608745.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="1.54" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Hatay, biricikliğiyle tüm ülkenin pamuklara sarması gereken bir mücevherken, yıkıcı bir savaş sonrası normalleşmeye çalışan bozkır kentlerinde yaşanan o donuk yalnızlığı iliklerinize kadar hissettiğiniz bir cesede dönüşmüş. İnsanlar yaşıyor ama sanki sadece nefes alıyorlar.Yazı ve fotoğraflar:&nbsp;<a fr-original-style="" href="https://aposto.com/a/utku-basar" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Utku Başar</a>Hayatımdaki en güzel yemeği Keşimir’in Pakistan tarafında, dağ başındaki bir Kızılay Kampı’nda yedim. Kampa girdiğimizde saat geceyarısını biraz geçiyordu. Kameraman arkadaşımla günlerdir doğru düzgün yemek yemediğimizi öğrendiklerinde aşçıyı yatağından kaldırdılar. Aşçı büyük bir nezaketle, uyku mahmuru, akşamdan kalanlardan birer tabldot getirdi.Soğuk pirinç pilavı, soğuk kavurma ve kağıt bardakta sütlaç.2005’te Pakistan’da en az 75 bin kişinin öldüğü depremden ve büyük bir insani trajediden aklımda sadece o yemek kaldı. Açlıktan ziyade yoksunluk hissini net olarak yaşadığım birkaç günün sonrasıydı.Hayatın sıradanlığında çok kolay eriştiğin herhangi bir şeyi bulamamanın hissi gariptir.Aradan geçen yıllarda askerlik yaptım, insani krizlerde ve çatışma bölgelerinde çalıştım. Bu hisse alıştığımı düşünürdüm. Ta ki yakın zamanda Hatay’a gidene kadar.Yüzde 80’i yıkılmış bir kentten aklında ne kaldı diye sorarsanız nispeten daha az yıkım olan Defne’de misafir olduğumuz evin büyük hanımı Bedia teyzenin tepsi kebabı ve zahter salatası dışında, hiç. Kentte üzerinize çöken o büyük yoksunluk ve çaresizlik hissini tarif etmek ise çok zor.<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Anıları 'hapishanesine' dönüşmüş bir kent</h2>Hatay’a eğer kara yoluyla gitmeyecekseniz daha düne kadar Adana’ya uçakla gidip oradan geçiyordunuz. Çünkü Hatay Havaalanı’ndan uçaklar bazen kalkabiliyor, ama inemiyordu. Pist son bir buçuk yıl içinde güvenli iniş kalkışa elverişli şekilde onarılmamıştı. Biz öyle gittik.Bir kriz bölgesine gittiğiniz, daha varmadan yüzünüze çarpıyordu. Bu aslında bir gazeteci için gözlem anlamında "şanslı" bir durum. Kara yolunda, yıkım yaşamış uzak ilçelerin yanından geçiyorsunuz ama Hatay’da sizi bekleyenlerle ilgili çok ipucu yok.Yıkıntılardan yayılan asbestin büyük bir problem olduğu kente girmeden, merkeze 1 saat uzaklıktaki Belen’deki üç eczanede basit cerrahi tip dışında maske aradık. Cevap tek kelime:&nbsp;“Gelmiyor.” <p contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-wrapper fr-deletable" fr-original-style="text-align:center" style="text-align: center; margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; box-sizing: border-box;"><a bgcolor="#090909" color="#fefefe" contenteditable="false" fr-original-class="custom-button-link" fr-original-style="background-color:#090909 !important;color:#fafbfc !important" href="https://aposto.com/s/yoksunlugun-baskenti-hatay?a=customButton" rel="noreferrer" style="background-color: rgb(9, 9, 9) !important; color: rgb(250, 251, 252) !important; text-decoration: none; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">YAZININ DEVAMI</a>

Utku Başer ile ilgili hikayeler